Rondje Reichswald - Zevenheuvelen door Marjon de Leeuw van Weenen

Hoe ver wil je fietsen Mar, vraagt pap aan me. 50 kilometer moet toch nu wel lukken denk ik bij mezelf. ’40 km. Ofzo?’ zeg ik. Papa stippelt de route uit en zegt tegen me: “dan fietsen we zo door het Reichswald, over de Zevenheuvelenweg en als je dan nog puf over hebt  fietsen we ook nog even de Sint Jansberg op”. Ja, dat doen we. Zo gezegd zo gedaan fietsen we op zaterdag 20 juli 2013 rond 10 uur de camping af. Dat begint met een flinke afdaling. Leuk, denk ik, maar dat moet ik dus straks ook weer omhoog fietsen.

We zijn zo in Duitsland en voor we het weten fietsen we door het Reichswald. Bergje op, bergje af. Gaat lekker! We fietsen 10 kilometer door het Reichswald en dan fietsen we richting Berg en Dal. Weer terug naar Nederland. Al hijgend vraag ik aan papa: is dit vals plat? Ja grijnst hij.

Op een gegeven moment houdt het fietspad op en zitten we opeens op een autoweg. Uhh gaan we wel goed?? Pap denkt van wel. Auto’s scheuren ons voorbij maar pap zingt vrolijk, fahr’n fahr’n fahr’n auf der autobahn. Als op een gegeven moment de belijning ophoudt i.v.m. wegwerkzaamheden vindt ook pap het welletjes en zoeken we snel een afrit en een fietspad op.

We fietsen door het plaatsje Wyler en vanaf daar gaan we bergopwaarts. En waar ik op het vlakke vrolijk een wat ouder stelletje op e-bike voorbij fietste, zitten ze bergopwaarts opeens weer achter me. (vind ik niet leuk!)

Buiten adem bedenkt mijn lichaam dat het leuk is om het op een huilen te gaan zetten. Waarom? Huilen gaat nu echt even niet, daar heb ik geen adem voor. Ik verbijt de tranen, maar eenmaal boven aan de berg stromen ze in volle vaart over mijn wangen. Ging ik te hard? Vraagt pap. Ben je moe? Nee, dat valt allemaal wel mee, het overkomt me gewoon opeens. Tranen weggeveegd fietsen we verder. De Zevenheuvelweg op. Dit is heuvel 1 roept papa. Poe poe, puf puf. Oke, nog 6 te gaan. Heuvel 2! Heuvel 3! Net als ik me begin af te vragen hoe ik de rest van de heuvels boven moet komen, zijn we al aan het einde. Huh? Oh dan vielen die andere bergjes toch wel mee zegt papa. J

Tussen de heuvels door waren we op zoek naar een camping, maar die hebben we niet gevonden. We beslissen om eerst maar een stukje appeltaart te gaan eten. 

We fietsen de Zevenheuvelenweg een stukje terug na de appeltaart en vinden de camping. Zullen we nu weer terug gaan? Zegt papa. Ja graag! Geen Sint Jansberg meer? Nee, dat trek ik echt niet meer. Hoewel ik vol goede moed  ben als ik nog niet op de fiets zit, valt het toch elke keer weer tegen als ik er wel op zit. Vragen als waarom ik hier ook al weer aan begonnen was en wat ik er leuk aan vind gaan door mijn hoofd. Maar ja, opgeven is geen optie dus nog even door fietsen. Na 42 kilometer en wat duwtjes in de rug van papa later, zijn we weer terug op de camping. Heerlijk, even met de beentjes omhoog!